doodles and babbles

Tuesday, May 16, 2006

Nabibiling na ang mga huling oras ng aking bakasyon.

Bukas, magsastart na ako magwork sa Medical City. Haaaay... 3 to 5 months... Hindi ko alam kung ipagpepray ko ba na sana magtuloy-tuloy na o sana, hanggang 3 to 5 months lang muna... Well... let's play safe. Let God's will be done! Whatever it is, it is for the best!

Kahapon, our family had a rendezvous in Mariveles, with the family ng aming senior pastor sa church namin, which happened to be my father's high school classmate. Binalikan nila ang kanilang nakaraan. Ang kanilang pinanggalingan. Ang mga bundok na tinahak nila araw-araw para makapasok sa eskwela. Ang munting basketball court na kanilang pinaggraduatan nung HS, na ngayo'y mumunting ruins nalang na nakalubog sa stagnant water. Ang lote na dating kinatatayuan ng kanilang mga bahay. Ang pinagtrabahuhan ng kanilang mga ama... at marami pang ibang "scenic spots" sa kanilang mga buhay na pinagsaluhan nila.

Hehe. Ang drama eh noh?

Nakakapagod. Kasi sobrang layo ng biyahe. From manila to pampangga, we traveled 2 hours. Sinundo kasi namin sila sa kanilang house sa Floridablanca. After breakfast, ayun, start na ng biyaheng masakit sa pwet. 3 hours kami nagtravel mula Pamapangga hanggang sa town proper ng Mariveles, Bataan. Bihira lang din kami mapumnta sa kaduluduluhan ng peninsula ng Bataan. Pagnagdadrive kami sa highway papuntang Mariveles, gustong gusto kung yung view kasi overlooking the ocean at ang island ng Corregidor na kung sabihin nila ay hugis balyena daw. At pagnakakakita ako ng dagat, naaalala ko si Orange. Kasi pareho naming gusto tumuira at magtayo ng bahay sa ituktok ng isang cliff overlooking the ocean. :D

Marami pa kaming pinuntahan dun sa pinaka bayan ng Mariveles. Tapos, pinuntahan namin yung mga kaklase nila papa. Grabe, 30 years silang hindi nagkita since HS. Maluluha pa sila habang nagkukwentuhan at nagrereminsce ng mga araw... tapos, dinalaw nila yung mga teacher nila. Nakakatuwa kasi hanggang ngayon kilala pa rin sila nung mga teachers nila kahit 30 years na ang nakalipas. Galing noh?

It was a long day... and a long journey. Pero kahit nakakapagod, personally, naapreciate ko ang lakad na 't. Kasi, parang naiimagine ko, 30 years from now, more or less, ganito na rin tayo kasabik makita ang isa't isa...

Imaginin niyo, may kanya-kanya na tayo sigurong pamilya. Tapos, yung mga anak-anak natin kakagraduate lang din ng college... hehe... parang napaka blur pa ngayon. Pero, i'm sure, masaya yun. Tapos pupunta tayo ng uste, bibisita rin tayo sa mga teachers natin. Sana maalala pa rin nila tayo noh? Haaay...

Miss ko na kayo classmates ko. :D

Sana paglipas ng maraming panahon, kahit nasan man tayo, magkikita-kita pa rin tayo.

2:16 PM
Scribbler